Yaşanan bunca acıya rağmen, bunca şehadet şerbetine bulaşmış olan vatanımızda, hala ve hala devam eden bu boş vermişlik!
Gözlerinin pınarları kurumamış olan onca insan. Daha 20 yaş! Hayallerini evlerinde bırakıp önce vatan diyip giyiyor ayaklarına postallarını. Vatanları, namusları uğruna BÜYÜK ŞEREFLE atılıyorlar kurşunların önüne..
Her gün bir şehit haberi.. Spiker KAHRAMANCA şehir oldu diyor. Yine o alışmış olduğumuz ses tonuyla. Alışmışlık.. Kim? Neye? Niçin? alıştı.
Peki evlerde bırakılan o hayaller?
Ya diğer asker arkadaşları? Gördüğü o alışkın olunan ses tonuyla yapılan habere pare pare olmuyorlar mı?
Peki ateşin düştüğü o evler, yürekler? Dimdik duran baba... Gözünden sakındığı evladının ALBAYRAK'A sarılı tabutunun başında, içine akıttığı gözyaşıyla bakıyor evladının resmine...
Ve bir yerlerde çılgınlar gibi birbirlerini yiyen, didişen, kavga eden karı kız peşinde koşan, kesenler biçenler...
Şu dünyada hiç bir canlı türüyle adlandıramayacağım "şeyler..".
Peki niçin bu yaşananlar?
Ne zamandır duruyordu saklı yazıların arasında. Gün yüzüne çıkartayım dedim...
of sorma yaa. bi de baksanaa, sen en sevdiğim arkadaşlarım arasındasın ya, bi sölemek istedim kii :)
YanıtlaSilDeptone;
YanıtlaSilAyyy çok teşekkür ederim ki ben. O senin kalbinin güpgüzelliği :)) Hem bende seni çok seviyom hem de çok çok.. Güzel insan ♥♥
Ne söylenir ki artık ne izleye biliyorum nede benim bünye kaldırıyor ben böyleyim de birde o anne babalar ne yapsın onlar nasıl yanmasın yürekleri nasıl dayansınlar böyle bir acıya öyle bir an geliyor ki cümleler kelimeler bile kifayetsiz kalıyor Öncelikle tüm Şehitlerimize Allah'tan rahmet ailelerine sabırlar diliyorum
YanıtlaSilSessizkaldım;
YanıtlaSilİnsanın bir şeyler söyleyesi de gelmiyor. Boğazımızda bir yumru oluyor herzaman. Kahredici!!