Yazmaya daha lise yıllarımın ikinci sınıfında başladığımı size söylemişmiydim. Herkesin rahat ettiği şeyler vardır. Yoğunluktan kaçıp dinlenmeye ihtiyaç duyduğu zamanlarda en çok ihtiyaç duyarız rahatlamaya. Benimde meditasyonum yazmaktı. Bir nevi yoga gibi. İnsanlar en çok kırgınlıklarını söyleyemez. Her ne kadar söylemek, bas bas bağırmak istese de.. Söylemek istediklerini yazıya döküp sonra onu yakmak iyi bir fikir diye düşünürüm hep.
Kısa bir aranın ardından sizlere eski bir yazımla dönüş yapıyorum sevgili Yazar Notu okurları. :)) bu yazı 2013 yılının mayıs ayının 22. gününde yazılmış olsa da 2015 yılının Nisan ayının 20. gününde gün yüzüne çıkıyor :))
Usulca, sessizce ve içe doğru akan gözyaşlarıyla dolacak yeni nesil. Çevresine bakacak ilk önce, aile bireyleri başta gelecek tabi. Sonra taklit edecek ve öyle büyüyecek olan evlatların gözyaşları. Hıçkırıklarını kimse duymayacak onların. Hatta bir zaman sonra kendileri de körelecek hıçkırıklarına. Duymayacak onları. Alışacak yalnızlığa, çevresinde birçok insan olacak ama yine de hep yalnız çünkü herkes kendi aleminde. Paylaşmayı bilmeyecek yeni nesil. Sosyalleşme artık elindeki telefon olacak. Hayat kavramı telefon, bir diğer manası "medya, teknoloji" olacak. Kimse Kimseye bir menfaat beklemeden yardım etmeyecek. Yeni nesil asla öğrenemeyecek yardımlaşmayı, paylaşmayı, beraberliği... Bunun tadını asla bilemeyecek.
