Bir Gün!

Neden bu kadar cesaretsiz olmak zorunda insan. Sırf birisi kırılmasın diye kendini lime lime eder. Ya da sırf başkaları mutlu olsun diye kendinden feragat eder. Sırf sevdiği mutlu olsun diye... Kendi çukura batarken. O çukurdan ne çok kişinin çıkmasına yardım etmiştir oysa ki. Sırf aşık olduğu kişi başkasını seviyor diye, onun mutlu olacağını düşünerek sevgisinden vazgeçenler ne çok. Halbuki ne aptalca. İnsan savaşmaktan vazgeçiyor farkında değil. Sığınıyorlar bir yalanın ardına.. O öyle mutlu, aşk bir yandan da vazgeçmekmiş. Sırf sevdiği mutlu olduğu için. Ya da kendinde savaşacak cesaretimi bulamıyor. Korkuyor belkide.. Ya da ümidimi kalmadı demeliyim..

Umut ne güzel şey. İnsan hep umut etmiyor mu. Bazı şeylerin bir gün gerçekleşeceğini  umut eder. Kişinin çok sevdiği yakını hastadır bir gün iyileşeceğini umut eder. Borcu vardır bir gün o borcunu ödeyeceğini umut eder. Yani umut eder de eder.

Hayallerimizde çok mutluyuzdur mesela. Kimse sana karışamaz. Oradaki ülkenin tek yönetici kralı sensin. Herkes ise emrine amade Söyleyemediğin söz mü var söyleyebiliyor insan hayalinde. Yapamadığı şey mi var, yapıyor oradaki ülkesinde. Yaptırıyor belkide. Bazen gülüyor bazen ağlıyor insan. ağlatıyor ve güldürüyor da aynı zamanda. Başlıyorsun felekten bir gece çalmaya.. Doyamıyorsun mutluluğa. Dönüyorsun gerçek dünyaya. Sonra tekrar üzülüyorsun Soruyorsun kendine Böyle olmak zorunda mı? Neden? değişmek çok mu zor?

Vazgeçmiyor insan her halükarda kendinden çünkü sen böylesindir. Değişmek aynı zamanda kendinden nefret etmeye başlamaktır. Sevmeli insan her şeye rağmen. Helede şu üç günlük dünya da zehir etmemeli kendine yaşamı...